Od Argony cd. Saya

- Zaatakuj mnie - rozkazałam, cofając się o krok.

- Jak...? - spytał, patrząc na mnie niepewnie. - Chyba nie z pełną siłą.

- To jest samoobrona. - Skrzywiłam się. - Musisz wiedzieć, jak poradzić sobie z wampirzą siłą, zwracając ją przeciwko niemu. Spróbuj.

Say spojrzał dyskretnie na ćwiczących opodal. Byłam pewna, że sprawdza w jaki sposób porusza się napastnik. Rozluźnił ramiona i spojrzał na mnie z uśmiechem.

 - Jesteś pewna, że mogę użyć pełnej siły? – spytał zaczepnie. Wzruszyłam ramionami.

- Jak uważasz. Zaczynaj.

Dalej wszystko potoczyło się błyskawicznie. Cios, wymierzony przez wampira w moją głowę. Unik. Szybki ruch w lewo. Zamaszyste przesunięcie nogi. Chwilę później Say leżał na posadzce, całkiem przypadkowo z głową poza materacem, z nieco nieprzytomnym spojrzeniem.

- Coś mówiłeś o instynktownej obronie? - Podałam mu rękę by pomóc wstać. Bezwiednie z niej skorzystał i stanął chwiejnie. - Znałam łowców, którzy bez problemów kładli znacznie potężniejszych od ciebie. Być może tobie też co nieco się przyda.

- Jeejku, kobieto... - Say powoli odzyskiwał równowagę. - Nie musiałaś tak mocno! Przecież nie chciałem zrobić ci krzywdy!

- Może powinieneś? - uniosłam brwi.

- A może powinniście oboje przestać gadać i wrócić do ćwiczeń? - Zimny głos władcy sali rozległ się tuż nade mną. Zacisnęłam wargi nie chcąc dać po sobie poznać, jak bardzo mnie zaskoczyła jego tam obecność.

- Oczywiście proszę pana - powiedziałam cicho, spuszczając wzrok. Czułam jego spojrzenie na plecach. Czułam je jeszcze po tym, jak Say oznajmił, że sobie poszedł.

- Coś wybitnie nas nie lubi - mruknął wampir, krzywiąc się.

- Zaatakuj jeszcze raz - rozkazałam z zacięciem. - Tylko wolniej. To ci pokażę na czym to polegało. Będziesz się śmiał, jak debilnie dałeś się wrobić.

- Na pewno - roześmiał się Say.

  Nie stracił swego zwykłego poczucia humoru nawet po tym, jak rzuciłam nim o posadzkę. Przeciętna osoba by się wściekła, zwyzywała, starała odpłacić tym samym... a on przeszedł do dalszego ćwiczenia, jak gdyby nigdy nic. Po plecach przebiegł mnie dreszcz. Jest tępy czy udaje...? Chłopak zaatakował powoli, a ja pokazałam mu krok po kroku ruch, którym go obezwładniłam, raz po raz zerkając na nauczyciela. Wybitnie nie przypadł mi do gustu. Warto był ćwiczyć z tym krwiopijcą tylko po to, by nie rzucać mu się w oczy.

(Say? Wybacz zwłokę... takie tam przedferie i ferie :/)